21 sep Taal van het lichaam

‘You’re doing too much! Just let go…’, zegt Tom de Alexandertherapeut..

En daar loopt ze dan. Haar hoofd ergens boven haar, haar benen ergens onder haar. Ze voelt zich een marionet die van bovenaf gedirigeerd wordt. Haar knieën creëren een beweging van benen en romp. Zelfs haar rechterbeen gehoorzaamt. En dat been leeft al lang een eigen leven. Het draait naar rechts in plaats van naar voren. Het loopt niet maar het cirkelt. Het geeft schrijnende pijn en soms wil het niet buigen. Ze vraagt zich heimelijk af of er niet iets in het been verborgen zit?

Hoe vreemd dat het nu mee doet. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAAL VAN HET LICHAAM

Je lichaam is je eerste Ik. Immers, als baby kan je nog niet praten, maar ben je je wel bewust van veel dingen. Baby’s gebruiken hun zintuigen en zijn gevoelig voor sfeer en stemming. Ze vertellen dat met behulp van hun lichaam. Huilen, krijsen, kirren, lachen, poepen en piesen. Zo zorgen ze dat hun opvoeders van ze gaan houden en voor ze zorgen.Voor dat kwetsbare afhankelijke lichaampje. Dat lichaampje is een kleine ‘ik’ en hoe er voor gezorgd wordt vergeet het nooit. Zo gaat er nogal wat informatie in en uit en heeft de baby steeds minder het lichaam nodig om zich kenbaar te maken. Van de taal van het lichaam gaat het naar de taal van de spraak. En dat is ook nog een hele klus. Denk maar eens aan het leren van een nieuwe taal. Maar toch gaat het allemaal zonder dat de baby, peuter, kleuter er bij na denkt.

Nu zou je denken dat de taal van het lichaam niet meer nodig is wanneer je kunt praten. En toch is dat zo. Soms zijn er in dat hele proces van opgroeien en leren praten dingen gebeurd waarbij het lichaam dacht, ‘nou, dat houd ik voor mezelf!’. Gewoon, omdat het niet veilig genoeg was, of omdat er niet adequaat geluisterd werd. Dat heeft het lichaam vastgehouden. Maar alles wat vastzit gaat zich op een gegeven moment roeren. Het kan dus zijn dat je als volwassene opeens ergens last krijgt en dat er medisch niets gevonden wordt. Het kan dan zijn dat het opgepotte van zich laat horen en er alsnog aandacht voor vraagt. 

Het kan ook zijn dat er in het Nu dingen gebeuren die voor de volwassen taal niet uit te drukken zijn. Gewoon, omdat het te erg is. Of omdat je niet gewend bent om naar je eigen emotionale  taal te luisteren. Of omdat je een oordeel hebt, of je schaamt. Dan helpt het lichaam een handje door zich via de taal van het lichaam uit te drukken. Hoofdpijn of buikpijn. Nachtmerries of slecht slapen. Je kan dan, alleen of met hulp, op zoek gaan naar wat het lichaam te vertellen heeft. En daar adequate aandacht en zorg aan geven.

In dit verhaaltje vraagt het rechterbeen nog al om zorg. En lijkt de aandacht van Tom, ‘Just let go…’, adequaat te werken.

Hoe is dat bij jou, heb je ook zo’n rechterbeen?